เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ทุกอย่างล้วนไม่จีรัง ยั่งยืนของที่เรารักวันนี้ อาจสูญสลายหายไปในวันต่อไป
ทุกอย่างล้วนไร้ซึ่งตัวตน...........
ตั้งใจอยากจะให้Blogนี้เป็นคติเตือนใจตัวเองมากกว่า
มันเกิดขึ้นหลังจากการสูญเสียแมวอันเป็นที่รักประจำบ้าน
นำพาความเศร้าเสียใจมาสู่ครอบครัวของผม.........
แม่ร้องไห้ พร้อมๆกับเล่าถึงสภาพศพของเจ้าเหมียวน้อย ที่โดนสนัขหน้าบ้านขย้ำ ด้วยเสียงสั่นเครือ
ผมได้แต่เก็บความเศร้าไว้และปลอบใจแม่ด้วยคำพูด "มันหมดบุญแล้วแม่...ขอให้มันไปสู่สุขติเทอญ"
วันนั้นผมนึกถึงเหมียวน้อยทั้งวัน........
ผมเปิดภาพถ่ายดิจิตอลของเจ้าเหมียวน้อยที่ถ่ายไว้ดูอีกครั้ง
มองลึกเข้าไปในภาพ ผมเห็นแววตา ความน่ารักและความรักที่มีต่อครอบครัวเรา
แม้ว่าตัวเจ้าเหมียวน้อยจะสูญสลายไปแล้ว แต่ความทรงจำดีๆที่รู้สึกกับเจ้ายังงดงามอยู่
ฉันจะจดจำภาพอันงดงามนั้นไว้ตลอดไป
ไปสู่สุขติเทอญเหมียวน้อย
น้ำตาผมซึมแต่มีร้อยยิ้มปรกฎที่มุมปาก
ไว้อาลัยให้กับน้องเหมียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น